در فیلم جولی و جولیا (Julie.and.Julia)، جولی یک جمله قشنگ می گوید: «به ازای هر یک نفری که می نویسه، صدها نفر هستند که نمی نویسند…»

این شکلی به موضوع نوشتن نگاه نکرده بودم، در این روزها که بنظر می رسد همه آدما مشغول کارهای مهم و بزرگند و همه از کمبود وقت و زیاد بودن کارهایشان گله دارند، اگر از دورتر به زندگی خودمان و اطرافیانمان نگاه کنیم متوجه این موضوع می شویم که درگیر کلی کارهای بنظر فوری و مهم هستیم که نهایتا ارزش خاصی هم ایجاد نمی کنند.

کمتر کسی توانسته است تمایز ایجاد کند.و چقدر ایجاد تمایز مهم است چون روی همه ابعاد زندگی ما تاثیر می گذارد. اعتمادنبفس را بالا می برد، حال را خوب می کند و همراهش اعتبار و پول می آورد.

و یکی از راه های خوب ایجاد تمایز نوشتن مداوم است. کاری که به قول جولی اکثرا انجام نمی دهند. کاری که رشد دهنده است. کمتر کسی حاضر است بهای این تمایز را بدهد و پای نوشتن بماند.

جولی در این فیلم یک زن ۳۰ ساله کارمند است که از روزمرگی و اینکه نتوانسته استعدادهایش را شکوفا کند خسته شده است و اینبار تصمیم می گیرد شروع کند به وبلاگ نویسی. به این نتیجه می رسد که به آشپزی علاقه دارد. یک چالش برای خودش تعریف می کند که در ۳۶۵ روز آینده ۵۰۰ دستور غذا را در وبلاگش به اشتراک بگذارد.

مادرش او را سرزنش می کند، می گوید احمق است و چرا هر روز وقت صرف وبلاگی می کند که مخاطب ندارد ولی به تدریج وبلاگ دیده می شود. بقیه داستان را خودتان ببینید.

مهم نیست از چه می نویسیم. از آشپزی، روزمرگی، داستانی تخیلی، تحلیل یا مطالب تخصصی. تداوم در این مسیر تمایزی ماندگار ایجاد می کند…